Androfobia, czyli lęk przed mężczyznami. Skąd się bierze i jak ją leczyć?

Jakie są przyczyny androfobii?

Androfobia może być bardzo głęboko zakorzeniona w kobiecym umyśle. Często wywoływana jest przez określony bodziec. Podstawą lęku przed mężczyznami są zwykle traumatyczne przeżycia z przeszłości. Mogły mieć one miejsce w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania. Czasami powodem skrajnej niechęci do mężczyzn jest dorastanie w rozbitej rodzinie, gdzie wychowywaniem dziewczynki zajmowały się wyłącznie kobiety. Niekiedy matki negatywnie nastawiają córki do ojców w akcie zemsty lub podczas walki o prawa rodzicielskie. Lęk jest silniejszy, jeżeli matka, babcia lub ciotka opowiadały małej dziewczynce o niebezpieczeństwach czyhających ze strony nieznajomych mężczyzn. Ponadto skrajny lęk przed płcią przeciwną objawiający się u kobiet może zostać przeniesiony na młodsze pokolenia.

Do najczęstszych przyczyn androfobii należą:

• molestowanie seksualne,

• długotrwałe znęcanie się (psychiczne i fizyczne),

• obserwowane przemocy domowej,

• niebezpieczna sytuacja, w jakiej znalazła się kobieta (np. próba skrzywdzenia).

Niektórzy psychologowie doszukują się podłoża androfobii w mediach. Chodzi tutaj o sytuacje opisujące przestępstwa wobec kobiet, często nagłaśniane w wiadomościach. Taki obraz może wywoływać u odbiorcy chorobliwy lęk przed wszystkimi mężczyznami. Ponadto na platformach streamingowych i w kinach nie brakuje filmów, również dokumentalnych, o tematyce przemocy wobec kobiet.

Androfobia – objawy

Androfobia zaliczana jest do fobii społecznych, wywoływanych określonym bodźcem – w tym przypadku jest nim mężczyzna. Ten rodzaj lęku potrafi naprawdę namieszać w życiu, ponieważ utrudnia codzienne funkcjonowanie, w tym podjęcie pracy. Kobieta cierpiąca na to specyficzne zaburzenie w obecności mężczyzn nie jest zdolna do utrzymania koncentracji, logicznego myślenia, nie wspominając o nawiązaniu intymnej więzi. Szacuje się, że aż 9% społeczeństwa cierpi na androfobię, co oznacza, że co dziesiąta kobieta mierzy się z lękiem przed mężczyznami.

Objawami androfobii są:

• duszności,

• przyspieszone bicie serca,

• nierównomierny oddech,

• naprzemienne uczucie zimna i gorąca,

• drętwienie ciała,

• trudność w racjonalnym i logicznym myśleniu,

• ataki lękowe,

• mdłości,

• brak wiary w siebie i swoje możliwości,

• uczucie nadchodzącej śmierci.

Niekiedy mogą występować inne, dosyć oczywiste symptomy. Należy dobrze obserwować swoje ciało i reakcje na bodziec wywołujący lęk. Powyższe objawy niekiedy świadczą o innych chorobach, dlatego bardzo ważny jest niezwłoczny kontakt z lekarzem.

Jak leczy się androfobię?

Pewnie zastanawiasz się, jak można leczyć androfobię, skoro jest to tak specyficzne schorzenie. Tak samo jak w przypadku pozostałych fobii, konieczna jest konsultacja z psychoterapeutą. Odpowiednio przeprowadzona terapia pod okiem doświadczonego specjalisty potrafi przynieść bardzo dobre efekty. Ważne jest, aby pacjentka nie pozostała samotna – wsparcie rodziny lub przyjaciół wspomaga leczenie w znaczny sposób. Leczenie może przebiegać podczas normalnej egzystencji w społeczeństwie lub na oddziale zamkniętym. Wszystko zależy od poziomu zaawansowania androfobii.

Psychologowie często proponują dwa rodzaje terapii: poznawczo-behawioralną oraz ekspozycyjną.

Terapia poznawczo-behawioralna polega na skoncentrowaniu się na bieżących problemach: liczy się tylko „tu” i „teraz”. W leczeniu rzadko rozpamiętuje się wydarzenia z przeszłości, chyba że jest to konieczne w procesie terapii. Najważniejszym założeniem terapii poznawczo-behawioralnej jest przekonanie, że każdą bolesną emocję i nieodpowiednie zachowanie da się zmienić, bez względu na to, jak głęboko są one utrwalone.

Głównym założeniem terapii ekspozycyjnej jest przyzwyczajanie pacjentki do bodźca, który wywołuje silny lęk. W przypadku androfobii są to mężczyźni. Podczas tego typu terapii pacjentka musi się stopniowo przyzwyczajać do obecności mężczyzn – najpierw prezentuje się jej rzeczy należące do mężczyzn (np. ubranie, perfumy), później przechodzi się do kolejnych etapów (np. emitowania odgłosów męskich). W przebiegu terapii ekspozycyjnej niezbędna jest obserwacja reakcji pacjentki. Dodatkowo bardzo ważne jest, aby podkreślać, że podczas ekspozycji nie dzieje się nic niebezpiecznego.

Aby zrobić pierwszy krok, najważniejsze jest niebagatelizowanie problemu i niezwłoczne skontaktowanie się z odpowiednim specjalistą.