Jak objawia się nadpobudliwość u dzieci i dorosłych?
Pod pojęciem nadpobudliwości kryje się wiele znaczeń. Potocznie używane jest do opisywania stanu emocjonalnego. Jednakże pod względem medycznym związany jest z ADHD, czyli zespołem nadaktywności psychoruchowej z deficytem uwagi, który diagnozuje się wyłącznie u dzieci. Objawy mogą utrzymywać się jeszcze po okresie dojrzewania i zaburzać codzienne funkcjonowanie osoby dorosłej.
Nadpobudliwość najczęściej kojarzona jest negatywnie. Myśląc o człowieku obdarzonym taką osobowością, na ogół widzimy kogoś rozkojarzonego, nerwowego i niemogącego usiedzieć w miejscu. Problem jednak tkwi znacznie głębiej, niż mogłoby się wydawać. Takie zachowanie nie wynika z braku kultury osobistej ani szacunku dla drugiego człowieka. Przeczytaj, co może być przyczyną nadpobudliwości i jakie są jej objawy.

Polecane




Czym jest nadpobudliwość?
Na zdrowie psychiczne składa się wiele elementów. To wypadkowa doświadczeń życiowych, kondycji fizycznej, jakości relacji międzyludzkich i wielu innych czynników. Nadpobudliwość może być chwilowym stanem emocjonalnym lub klinicznym schorzeniem. Jeśli pojawia się od czasu do czasu, na ogół nie jest powodem do obaw.
Pod względem klinicznym nadpobudliwość ma konkretne objawy diagnostyczne, w tym nadruchliwość, nadmierną impulsynowść, a także zaburzenie koncentracji uwagi. Aby je zdiagnozować, objawy muszą występować u pacjenta przez okres m.in. 6 miesięcy. Ponadto symptomy muszą występować w różnych środowiskach, np. w warunkach domowych, szkole i gdy osoba diagnozowana przebywa wśród rówieśników.
Nadpobudliwość u dorosłych
Zachowanie niektórych dorosłych może wzbudzać w nas poirytowanie. Niestety, zbyt często pochopnie oceniamy innych, nie zastanawiając się przy tym, że konkretne reakcje emocjonalne i ruchowe mogą wynikać z poważnych zaburzeń. U osób dorosłych najczęstszą przyczyną nadpobudliwości (w sensie stanu emocjonalnego) jest stres. Może być on związany z trudną lub napiętą sytuacją zawodową albo prywatną. To tzw. iskra zapalna, która uruchamia wiele procesów psychologicznych, które mogą skutkować nadpobudliwością. Negatywnie na stan psychiczny wpływa także prowadzenie niezdrowej diety (bogatej w cukry proste, przetworzone posiłki, z dużą ilością soli), nadużywanie alkoholu i kofeiny oraz palenie papierosów. Ryzyko nadpobudliwości rośnie, jeśli w diecie brakuje witaminy B6 oraz magnezu. Warto regularnie wykonywać badania profilaktyczne, ponieważ na stan emocjonalny wpływa także poziom hormonów w organizmie. U kobiet szczególną uwagę zwraca się na profil tarczycowy.
Niestety, zgodnie ze statystykami, wiele osób przyzwyczaja się do nadpobudliwości i bagatelizuje jej objawy. To może prowadzić do zaostrzenia lub rozwoju poważniejszych chorób o podłożu psychologicznym. A wczesne podjęcie diagnostyki i wdrożenie leczenia znacznie poprawia jakość życia, zarówno osoby dotkniętej tym schorzeniem, jak i jej otoczenia.
Objawami nadpobudliwości u dorosłych mogą być:
potliwość,
nudności,
uderzenia gorąca,
duszności,
reakcje nerwowe o natężeniu nieadekwatnym do sytuacji,
tachykardia, czyli częstoskurcz serca,
problemy z koncentracją,
ekspresyjna gestykulacja,
przerywanie rozmów innych osób,
drgawki,
Jeśli chodzi o nadpobudliwość w sensie schorzenia, objawy wspomnianego wcześniej ADHD mogą nie zaniknąć w okresie dojrzewania i utrzymywać się u osób dorosłych. Często społeczeństwo określa ich mianem awanturników, choleryków i osób leniwych. Przyczyna zespołu nadaktywności psychoruchowej z deficytem uwagi tkwi w neurobiologicznych, patologicznych zmianach w mózgu, które zaczynają się już w okresie dzieciństwa, a nawet w życiu płodowym. Uważa się, że za tymi zmianami stoi zaburzenie w wydzielaniu neuroprzekaźników, takich jak serotonina i dopamina. To substancje, które odpowiadają za przekazywanie informacji między komórkami nerwowymi.
Jak leczy się nadpobudliwość u dorosłych? Wszystko zależy od przyczyny jej powstawania. Kluczowa jest zmiana nawyków żywieniowych i stylu życia. W poważniejszych przypadkach lekarz może zadecydować o wdrożeniu farmako- i psychoterapii. Jeśli cierpisz na nadpobudliwość lub widzisz ją u kogoś ze swoich bliskich, nie bój się prosić o pomoc. Podjęcie odpowiednich kroków znacznie poprawi jakość twojego życia.
Nadpobudliwość u dzieci
Zespół nadaktywności psychoruchowej z deficytem uwagi, czyli ADHD, u dzieci pojawia się zazwyczaj około 5. roku życia. Jeszcze do niedawno sądzono, że choroba ta dotyczy częściej chłopców, jednak najnowsze wyniki badań nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Cechy nadpobudliwości mogą towarzyszyć choremu aż do okresu dorosłości.
Przyczynami ADHD u dzieci są m.in.:
predyspozycje genetyczne,
urazy doznane w okresie prenatalnym,
zatrucie metalami ciężkimi,
zespół FAS płodu, wynikający ze spożywania alkoholu przez kobietę w ciąży,
niedotlenienie podczas porodu,
zbyt niski poziom jednego z neuroprzekaźników – dopaminy,
dieta bogata w konserwanty, barwniki i inne substancje chemiczne.
Jak rozpoznać nadpobudliwość u dziecka? Jeśli jesteś rodzicem dziecka, które wykazuje zaburzenia koncentracji, nadruchliwość i porywczość, konieczne skonsultuj się z pediatrą i psychologiem dziecięcym. Bardzo często ADHD towarzyszą lęk, dysleksja lub nerwica natręctw. Im wcześniej zdiagnozuje się ADHD, tym większa szansa na szybsze zastosowanie terapii mającej na celu ukształtowanie mechanizmów adaptacyjnych. Dziecko będzie wówczas uczęszczało na zajęcia indywidualne lub grupowe, gdzie nauczy się nie tylko panowania nad własnymi emocjami, ale i zrozumie, skąd one się biorą.
- A. Gleason i D. Castle. Nadpobudliwość psychoruchowa z zaburzeniami uwagi u dorosłych a zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Advances in Psychiatric Treatment, 2012, nr 18, s. 198–204.
- K. Szymona, H. Karakuła i A. Płotka. ADHD u dzieci – powikłania i leczenie. Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, 2007, t. 62, nr 8, s. 224–226.

Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych w Welbi należy skonsultować ich treść z lekarzem. Welbi dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów był najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.
Najchętniej czytane



