Umów teleporadę
Welbi
ZdrowieChoroby 1 min.

Zespół Wallenberga – co to za choroba? Objawy i sposoby leczenia

Olga Dąbska07.03.2024Aktualizacja: 07.03.2024

Zespół Wallenberga to jeden z częściej występujących zespołów naprzemiennych pnia mózgu. Ma bogaty obraz kliniczny – towarzyszy mu wiele rozmaitych objawów. Dowiedz się, jakie badania pozwalają zdiagnozować zespół Wallenberga i na czym polega jego leczenie.


zespol-wallenberga-co-to-za-choroba-kogo-dotyka
Unsplash.com

Polecane

bable-po-oparzeniu-po-ilu-dniach-znikaja-czym-smarowac
Zdrowie
1 min.
Bąble po oparzeniu - po ilu dniach znikają? Czym smarować?
30.07.2021
toczen-na-rekach-co-to-za-choroba
Zdrowie
1 min.
Toczeń na rękach – dowiedz się, czym jest ta choroba
10.05.2022
swedzace-uszy-w-srodku-na-zewnatrz-u-dziecka
Zdrowie
2 min.
Swędzące uszy - w środku, na zewnątrz, u dziecka
24.01.2022
opuchlizna-po-wyrwaniu-zęba-ile-czasu-schodzi
Zdrowie
1 min.
Jak długo utrzymuje się opuchlizna po wyrwaniu zęba i jak można ją złagodzić?
31.05.2022
Spis treści
  1. Zespół Wallenberga – co to za choroba?
  2. Przyczyny zespołu Wallenberga
  3. Objawy zespołu Wallenberga
  4. Do jakiego lekarza się zgłosić?
  5. Rozpoznawanie zespołu Wallenberga
  6. Zespół Wallenberga – leczenie

Zespół Wallenberga – co to za choroba?

Zespół Wallenberga spotkać możesz też pod nazwą „zespół boczny opuszki”. To zespół neurologiczny, do którego dochodzi w wyniku zaburzenia drożności tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej lub tętnicy kręgowej. Opis tego schorzenia po raz pierwszy przedstawił szwajcarski lekarz Gaspard Vaisseaux w 1808 r. jako przypadek własnej choroby. Z czasem pojawiły się opisy kliniczne i neuropatologiczne zespołu Wallenberga, dokonane przez Adolfa Wallenberga. To polski neurolog i internista, od którego nazwiska przedstawiane schorzenie wzięło swoją nazwę.

Przyczyny zespołu Wallenberga

Zespół Wallenberga jest w większości, bo w około 80% przypadków, konsekwencją zakrzepu powodującego niedrożność tętnicy kręgowej lub tętnicy tylnej dolnej móżdżku. Głównymi czynnikami ryzyka powstania zakrzepu są: palenie tytoniu, cukrzyca i nadciśnienie tętnicze krwi. Możliwą przyczyną zespołu Wallenberga jest zawał mózgu spowodowany zatorem mózgu. Do zespołu Wallenberga może też dojść w wyniku rozwarstwienia tętnicy kręgowej, czemu sprzyjają m.in.: zespół Marfana, dysplazja włóknisto-mięśniowa tętnic, zespół Ehlersa-Danlosa. Zespół Wallenberga może być skutkiem innych patologii układu naczyniowego, które nie pozwalają na prawidłowy przepływ krwi przez naczynia.

Objawy zespołu Wallenberga

Chorzy na zespół Wallenberga doświadczyć mogą wielu objawów. Stwierdza się u nich niedosłuch i oczopląs, czyli mimowolne, rytmiczne ruchy gałek ocznych, spowodowane zaburzeniem równowagi w napięciu mięśni ocznych. Chorzy skarżą się na częste bóle i zawroty głowy, nudności, wymioty, chrypkę, czkawkę, ból twarzy. Charakterystyczne jest naprzemienne występowanie pozostałych dolegliwości. 

Po stronie ogniska choroby stwierdza się:

  • ataksję, czyli niezborność ruchów, obniżoną koordynację ruchów i trudności z utrzymaniem równowagi,

  • zaburzenia czucia ciepła i bólu na twarzy,

  • niedowład podniebienia, który powoduje problemy z przełykaniem śliny, dyzartrię (zaburzenie mowy) i dysfagię (utrudnione przechodzenie pokarmu z jamy ustnej przez przełyk do żołądka),

  • jednostronny niedowład gardła,

  • dysfunkcję górnego zwieracza przełyku, związaną z niedostatecznym uniesieniem krtani,

  • zespół Hornera, na który składają się: zwężenie szpary powiekowej, zwężenie źrenicy oka, niedobarwliwa różnobarwność tęczówek, bardzo powolne rozszerzanie się źrenicy,

  • drżenie zamiarowe, czyli mimowolne, nierytmiczne ruchy o zmiennej amplitudzie, obejmujące przeważnie kończyny górne, które pojawiają się podczas zbliżania kończyny do celu,

  • porażenie nerwów V, IX i X.

Po stronie przeciwnej do uszkodzenia dochodzi do niedowładu połowiczego. To tzw. hemipareza, która charakteryzuje się upośledzeniem siły mięśniowej i zakresu ruchów kończyny górnej i dolnej po tej samej stronie ciała. Dodatkowo rozwijają się zaburzenia czucia bólu i ciepła w obrębie kończyn i tułowia. 

  • Sprawdź, jakie mogą być przyczyny obrzęku języka i co robić, kiedy się on pojawi

Do jakiego lekarza się zgłosić?

Leczeniem zespołu Wallenberga zajmuje się neurolog. Jednak z uwagi na złożony obraz kliniczny tego schorzenia, konieczna jest współpraca ze specjalistami z zakresu innych dziedzin medycyny.

Na Welbi możesz zamówić ofertę prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego Polisa Zdrowie Welbi, które da Ci możliwość skorzystania z e-konsultacji i wizyt stacjonarnych (zależy od wybranego pakietu) u lekarzy różnych specjalizacji bez czekania w długich kolejkach. Z lekarzem rodzinnym lub internistą skonsultujesz się w ciągu 1 dnia, a z innymi specjalistami (nawet 39 specjalizacji w pakiecie OCHRONA GOLD) w ciągu 3 dni roboczych.

Diagnoza i leczenie zespołu Wallenberga wiąże się z koniecznością wykonania rozmaitych badań i częstych konsultacji. Zapewnij sobie wsparcie na czas choroby, decydując się na jeden z pakietów przygotowanych przez TU Zdrowie, których ofertę zamówisz na Welbi. To prywatne ubezpieczenie zdrowotne, dzięki któremu możesz zyskać m.in.:

  • nielimitowane wizyty u lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej,

  • konsultacje u lekarzy specjalistów bez skierowania (e-konsultacje lub e-konsultacje i wizyty stacjonarne, w zależności od wybranego pakietu),

  • w pakiecie OCHRONA GOLD dostęp do nawet blisko 300 badań laboratoryjnych, obrazowych i czynnościowych, w tym do tomografii komputerowej i angio-MR,

  • opiekę w placówkach na terenie całego kraju (z listy współpracujących z ubezpieczycielem),

  • inne korzyści w zależności od pakietu, np. profilaktyczny przegląd zdrowia raz do roku.

Wypełnij formularz na Welbi i poczekaj na telefon. Podczas rozmowy doradca TU Zdrowie przedstawi Ci ofertę oraz pomoże przejść przez proces podpisania umowy. Z usług w ramach wybranego pakietu możesz korzystać niemal od razu po opłaceniu składki ubezpieczeniowej.

Rozpoznawanie zespołu Wallenberga

W rozpoznaniu zespołu Wallenberga wykorzystywane są przede wszystkim:

  • dokładne badanie podmiotowe, czyli wywiad medyczny,

  • badanie przedmiotowe, czyli badanie fizykalne, w tym neurologiczne,

  • podstawowe badania krwi,

  • badania obrazowe – tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, który zdaniem ekspertów wykazuje większą czułość w przypadku zespołu Wallenberga,

  • angio-MR – to badanie rezonansem magnetycznym układu naczyniowego, które pozwala na uwidocznienie tętniaków, malformacji tętniczo-żylnych, zwężeń i niedrożności naczyń krwionośnych, naczyniaków żylnych,

  • angiografia DSA, czyli cyfrowa angiografia subtrakcyjna – polega na wykonaniu zdjęć radiologicznych po podaniu do układu naczyniowego środka cieniującego, jedyną rzeczą widoczną na zdjęciach będzie kontrast w naczyniach krwionośnych, wszelkie pozostałe elementy zacierające obraz, w tym nawet kości, pozostaną szare,

  • dokładne badanie wszystkich nerwów czaszkowych.

Jeśli lekarz uzna to za stosowne, to poszerza diagnostykę o dodatkowe badania.

Zespół Wallenberga – leczenie

Leczenie zespołu Wallenberga jest zazwyczaj zachowawcze. Obejmuje ono zwłaszcza farmakoterapię i rehabilitację. Niekiedy w początkowym okresie konieczne okazuje się karmienie i pojenie sondą dożołądkową oraz pomoc w poruszaniu się i codziennym funkcjonowaniu. W leczeniu zachowawczym ważna jest kontrola wartości ciśnienia tętniczego krwi i zapobieganie nadmiernej agregacji, czyli zlepianiu się płytek krwi. Rehabilitant ustala zindywidualizowany plan leczenia, który zależny jest od stanu i możliwości chorego, czyli od deficytów, jakie on prezentuje. Niemniej kluczowymi elementami rehabilitacji w zespole Wallenberga są terapia logopedyczna, która skupia się na zaburzeniu mowy, funkcji języka i trudności połykania, oraz zwalczanie zaburzeń równowagi, koordynacji i spadku siły mięśni. W przypadku rozerwania naczynia krwionośnego konieczne okazać się może leczenie chirurgiczne.

Źródła
  1. W. Kozubski, P.P. Liberski, Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006.
  2. M. Litwin, Dysfagia neurogenna, „Neurologia po Dyplomie” 2013, t. 8, nr 4, s. 43–50.
  3. A. Prusiński, Zawroty głowy. Wybrane aspekty neurologiczne, „Medycyna po Dyplomie” 2009, t. 18, nr 2, s. 105–111.
Author Olga Dąbska picture

Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych w Welbi należy skonsultować ich treść z lekarzem. Welbi dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów był najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.

Najchętniej czytane

aloes-na-rany-jak-go-stosowac-co-warto-wiedziec
Zdrowie
1 min.
Aloes na rany - jak go stosować? Co warto wiedzieć?
30.10.2021
Wysypka po antybiotyku
Zdrowie
1 min.
Wysypka po antybiotyku – domowe sposoby
03.06.2022
Zielona bakteria na paznokciu
Zdrowie
1 min.
Zielona bakteria na paznokciu - leczenie domowe
31.10.2021
uczulenie-na-plyn-do-plukania-jak-wyglada
Zdrowie
2 min.
Uczulenie na płyn do płukania - jak wygląda?
28.10.2021
Popularne w kategorii Zdrowie
skurcze-szyi-jakie-sa-przyczyny-co-robic
Zdrowie
2 min.
Skurcze szyi - jakie są przyczyny? Co robić?
24.01.2022
Konsultacja lekarska online
Konsultacja lekarska online
Alergolog onlineChirurg onlineDermatolog onlineDiabetolog onlineEndokrynolog onlineGastrolog online
arrow-link
Zobacz więcej

Artykuły o zdrowiu

ul. Topiel 12, 00-342, Warszawa
Redakcja WelbiSara Łątkowska - redaktor naczelnyredakcja@welbi.pl

© 2024 Welbi. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Regulamin serwisuPolityka prywatnościPolityka cookies

Social media

  • facebook logo
  • instagram logo

Serwis welbi.pl ma charakter edukacyjny, nie stanowi i nie zastępuje porady lekarskiej. Redakcja serwisu dokłada wszelkich starań, aby informacje w nim zawarte były poprawne merytorycznie, jednakże decyzja dotycząca leczenia należy do lekarza. Redakcja i wydawca serwisu nie ponoszą odpowiedzialności wynikającej z zastosowania informacji zamieszczonych na stronach serwisu, który nie prowadzi działalności leczniczej polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych w rozumieniu art. 3 ust 1 ustawy o działalności leczniczej.