Na czym polega leczenie osteoporozy?

Leczenie osteoporozy – jakie są elementy terapii

Osteoporoza została uznana przez Światową Organizację Zdrowia za chorobę cywilizacyjną. Objawy osteoporozy zazwyczaj pojawiają się późno – kiedy choroba jest już zaawansowana. Pierwszymi symptomami są złamania kości. Stąd bardzo ważne są badania na osteoporozę oceniające stan struktur kostnych. Osteoporoza leczona jest na kilka sposobów. W jej terapii wymienia się takie główne elementy:

• farmakoterapia,

• suplementacja składników mineralnych i witamin,

• fizykoterapia,

• ziołolecznictwo,

• prewencja upadków i eliminacja czynników ryzyka,

• zalecenia żywieniowe – dieta w osteoporozie odgrywa bardzo duże rolę.
  Sprawdź, na czym dokładnie polegają poszczególne elementy leczenia osteoporozy.

Osteoporoza – leczenie farmakologiczne

Najczęściej stosowanymi lekami w farmakoterapii osteoporozy są bisfosfoniany. Oto przykładowe spośród nich: alendronian sodu, klodronian disodowy, kwas zoledronowy, etydronian disodowy, kwas ibandronowy, pamidronian disodowy, ryzedronian sodu. Środki te hamują resorpcję kości (powolne wchłanianie składników mineralnych kości). Wiążą się z jonami wapnia, przez co przeciwdziałają demineralizacji kości i wapnieniu tkanek miękkich. Omawiane leki wykazują przeciwstawne działanie wobec transportera jonów, dzięki czemu dochodzi do podwyższenia wartości pH, a to ogranicza postęp osteomalacji (niedostateczna mineralizacja i zmniejszenie gęstości kości). Oprócz leczenia osteoporozy kwasy bisfosfonowe stosowane są w terapii choroby Pageta, szpiczaka mnogiego, przerzutów nowotworowych do kości. Mimo licznych zalet ich stosowanie wiąże się z ryzykiem działań niepożądanych, a wśród najczęściej występujących wymienia się: biegunki, bóle w obrębie narządów jamy brzusznej, smoliste stolce, refluks, niestrawność.

W leczeniu farmakologicznym osteoporozy stosowane bywają takie środki, jak m.in.:

• kalcytonina – reguluje gospodarkę wapniowo-fosforanową ustroju, hamuje działanie osteoklastów w kościach,

• ranelinian strontu – pobudza kościotworzenie (pobudza replikację osteoblastów i wytwarzanie przez nie kolagenu), hamuje różnicowanie i aktywność komórek kościogubnych,

• teryparatyd – zwiększa wchłanianie wapnia w jelitach, a zmniejsza jego wydalanie z moczem, pobudza proces tworzenia kości, działając bezpośrednio na komórki kościotwórcze,

• raloksyfen – u kobiet w wieku pomenopauzalnym ogranicza resorpcję tkanki kostnej, jaka zachodzi w wyniku zaburzonej gospodarki estrogenowej, zmniejsza wydalanie wapnia z moczem, zwiększa gęstość tkanki kostnej,

• przeciwciała monoklonalne – zmniejszają aktywność komórek kościogubnych i spowalniają proces osteomalacji.

Polecamy

---

Telemedycyna

Do jakiego lekarza udać się z osteoporozą? Czy warto skorzystać z e-wizyty?

Osteoporoza to choroba szkieletu, w której dochodzi do osłabienia kości oraz zmniejszenia ich gęstości mineralnej, a w konsekwencji do patologicznych złamań. Pomimo tego, że to choroba bardzo powszechna (szacuje się, że na świecie dotyka 22,1% kobiet oraz 6,1% mężczyzn powyżej 50. roku życia), większość pacjentów nie jest leczona farmakologicznie. Jeżeli podejrzewasz, że możesz chorować na osteoporozę albo masz już diagnozę, warto skonsultować się z lekarzem.

Redakcja02.12.2021

Leczenie osteoporozy – suplementacja składników mineralnych i witamin

W leczeniu osteoporozy stosowana jest suplementacja składnikami mineralnymi – zwłaszcza wapniem, cynkiem oraz witaminami D i K. Suplementację należy przeprowadzać pod ścisłą kontrolą lekarza. Zarówno zbyt mała ilość, jak i nadmiar wymienionych składników może mieć negatywne skutki dla organizmu.

Poza gotowymi suplementami warto zadbać o dietę bogatą w minerały i witaminy. Dobre źródła wapnia stanowią zwłaszcza: jaja, mleko i produkty nabiałowe, migdały, mak niebieski, ryby konserwowe, sezam, nasiona chia, orzechy, pasta tahini, natka pietruszki, szczaw, soja. Zalecane źródła cynku to: owoce morza (ostrygi, małże, homary, krewetki), ryby (makrela wędzona, węgorz, tuńczyk, łosoś), gorzka czekolada, czosnek, drożdże piwne, pomidory, brukselka, kalafior, fasola, bób, ciecierzyca. Źródło leczniczej witaminy D na osteoporozę to: ryby, tran, podroby, grzyby, nabiał. Z kolei witaminę K zawierają m.in.: sery i inne przetwory mleczne, żółtko, kiszona kapusta, wołowina.

Osteoporoza – jakie jeszcze leczenie się stosuje?

W leczeniu osteoporozy stosuje się fizjoterapię, w tym m.in.:

• masaż, fango (okłady z błota), masaż podwodny, elektroterapia,

• ćwiczenia oporowe obejmujące wszystkie większe grupy mięśniowe (ze szczególnym uwzględnieniem mięśni posturalnych), o umiarkowanej intensywności ze stopniowym progresją, pracę mięśni poprawią też ćwiczenia izometryczne,

• ćwiczenia aerobowe pozwalające na zachowanie sprawności i wydolności organizmu, np. marsze, nordic walking, jazda na rowerze,

• nauka prawidłowej postawy i podnoszenia przedmiotów.

Do złamań osteoporotycznych dochodzi nierzadko w wyniku upadków. Stąd bardzo ważna jest ich prewencja, która obejmuje takie zasadnicze obszary, jak: eliminacja domowych czynników ryzyka (np. chodniki, progi, brak barierek, złe oświetlenie), trening siły i równowagi, poprawa funkcjonowania narządu wzroku, układu krążenia i funkcji umysłowych, weryfikacja stosowanych leków. Poza upadkami ważna jest też eliminacja modyfikowalnych czynników ryzyka, np. zaprzestanie palenia tytoniu, siedzącego trybu życia, ograniczenie spożycia alkoholu.

Naturalne leczenie osteoporozy ziołami wspomaga leczenie specjalistyczne. Wśród zalecanych ziół wymienia się: pokrzywę zwyczajną, ziele owsa, skrzyp polny, lantanę pospolitą.

1. L. Bandeira, E.M. Lewiecki, J.P. Bilezikian, Romosozumab for the treatment of osteoporosis, „Expert Opinion on Biological Therapy” 2017, t. 17, nr 2, s. 255–263.
2. M. Jarosz, B. Bułhak-Jachymczyk, Normy żywieniowe człowieka. Podstawy prewencji otyłości i chorób niezakaźnych, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2008.
3. E. Mytnik, J. Kuryszko, E. Chmielewska i wsp., Molekularny mechanizm działania bisfosfonianów i ich zastosowanie w praktyce klinicznej, „Medycyna Weterynaryjna” 2010, t. 66, nr 5, s. 307–310.